Ландольфо Рангоне (итал. Landolfo Rangone, также Landolfo или Landulphi; 4 августа 1119[1]) — католический церковный деятель XII века, архиепископ Беневенто (1108—1119).

Ландольфо Рангоне
итал. Landolfo Rangone
Кардинал-священник
Сан-Лоренцо-ин-Лучина
1088 — 1107
Церковь Католическая церковь
Предшественник Леоне
Преемник Грегорио да Чеккано
Рождение XI век
Модена
Смерть 4 августа 1119(1119-08-04)

Биография править

Происхождение не установлено, вероятно, являлся выходцем из знатной лангобардской семьи Модены.

На консистории 1088 года провозглашен был кардиналом-священником с титулом церкви Сан-Лоренцо-ин-Лучина. 8 ноября 1108 года стал архиепископом Беневенто[2].

В октябре 1114 года был лишён своей кафедры папой Пасхалием II на соборе в Чепрано[1], но в августе 1116 года восстановлен в должности, после чего занялся реформированием церкви в Беневенто. В мае 1119 года торжественно эксгумировал, освятил и выставил на всеобщее обозрение мощи местночтимых святых, включая Марчиано, Доро, Потито, Просперо, Феличе, Черволо и Стефано[1], которым поклонились многие местные жители и паломники, что описал в своей летописи городской нотариус и хронист Фалько из Беневенто.

Умер 4 августа 1119 года, вероятно, в Беневенто, где и был похоронен[1].

Примечания править

  1. 1 2 3 4 Longo Umberto. Landolfo Архивная копия от 18 января 2022 на Wayback Machine // Dizionario biografico degli italiani. — Vol. 63. — Roma: Istituto dell'Enciclopedia Italiana, 2004.
  2. Сальвадор Миранда. RANGONE, Landolfo (англ.). The Cardinals of the Holy Roman Church. Библиотека Международного Университета Флориды. Дата обращения: 22 февраля 2013. Архивировано 18 марта 2013 года.

Литература править

  1. Lorenzo Cardella. Memorie storiche de cardinali della Santa romana chiesa. — Rome: Stamperia Pagliarini., 1792. — Vol. I part 1. — P. 196. — 296 p. (итал.)
  2. Alfonso Chacón. Vitæ, et res gestæ Pontificvm Romanorum et S. R. E. Cardinalivm ab initio nascentis Ecclesiæ vsque ad Vrbanvm VIII. Pont. Max.. — Romae: Typis Vaticanis, 1677. — Vol. I. col. 894 (итал.)
  3. «Essai de liste générale des cardinaux. Les cardinaux du XIè siècle». Annuaire Pontifical Catholique 1927. Paris : Maison de la Bonne Presse, 1928, p. 150, no. 28
  4. Ganzer, Klaus. Die entwicklung des auswärtigen kardinalats im hohen mittelater; ein beitrag zur geschichte des kardinalkollegiums vom 11. bis 13. jahrhundert. Tügingen : Niemeyer, 1963. (Bibliotek des Deutschen Historischen Instituts in Rome, band XXVI), p. 63, no. 20
  5. Hüls, Rudolf. Kardinäle, Klerus und Kirchen Roms: 1049—1130. 1 aufl. Tübingen: Max Niemeyer, 1977. (Bibliothek des Deutschen Historischen Instituts in Rom: Bd. 48), p. 181, no. 2
  6. Klewitz, Hans-Walter. Reformpapsttum und Kardinalkolleg. Die Entstehung des Kardinalkollegiums. Studien über die Wiederherstellung der römischen Kirche in Süditalien durch das Reformpapsttum. Das Ende des Reformpapsttums. Darmstadt : Hermann Gentner Verlag, 1957, p. 129, no. 38
  7. Mas Latrie, Louis. Trésor de chronologie d’histoire et de géographie pour l'étude et l’emploi des documents du moyen âge. Paris : Librairie Victor Palmé, 1889, col. 1181, no. 26
  8. Moroni, Gaetano. Dizionario di erudizione storico-ecclesiastica da S. Pietro sino ai nostri giorni. 103 vols. in 53. Venezia : Tipografia Emiliana, 1840—1861, LVI, 163
  9. Regesta pontificum Romanorum ab condita ecclesia : ad annum post Christum natum MCXCVIII / Editionem secundam correctam et auctam edidit Philippus Jaffè ; auspiciis Gulielmi Wattenbach; curaverunt S. Loewenfeld, F. Kaltenbrunner, P. Ewald. — Lipsiae: Veit et comp, 1885-1888. — Vol. I. — P. 702. (лат.)